برشی از کتاب «گزیده‌ی احادیث مکارم‌الاخلاق»

«یا اَبا ذَرٍّ! ما مِن‌‌ شابٍّ‌‌ یَدَعُ لِلّهِ الدُّنیا وَ لَهوَها وَ اَهرَمَ شَبابَهُ فی طاعَةِ اللّهِ اِلّا اَعطاهُ اللّهُ اَجرَ اثنَینِ وَ سَبعینَ صِدّیقاً»[ای اباذر!] هیچ جوانی نیست که این کار را انجام بدهد، که هوسهای دنیایی و لهو دنیایی را برای خاطر خدا ترک بکند و در عبادت خدا، جوانی را به میان‌سالی و پیری برساند، مگر اینکه خدای متعال به او اجر ۷۲ صدّیق را خواهد داد.
صدّیق مبالغه‌ی در صدق است؛ ﴿مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللهَ عَلَیْهِ﴾؛ صدق ورزیدن با خدای متعال یعنی صادقانه ایمان قلبی را به میدان عمل کشاندن؛ نه اینکه انسان در ایمان سر خودش را کلاه بگذارد و ایمان او با عمل او دو تا باشد. صدّیق آن کسی است که در نشان ‌دادن ایمان صحیح خود در مقام عمل، بسیار صادق است؛ از گناهان اجتناب میکند و واجبات را به‌ جا می‌آورد؛ همین! چیز دیگری هم نخواستند؛ اگر کسی از گناهان اجتناب کرد و واجبات را به جا آورد، همان صدّیق است.

... اشکال کار ماها این است که ﴿خَلَطُوا عَمَلًا صَالِحًا وَآخَرَ سَیِّئًا﴾؛ یک کار خوب میکنیم، بلافاصله بعدش پنج‌ کار خلاف انجام میدهیم اشکال کار این است. مثل کسی که از پلّه‌ها دو پلّه بالا میرود، به جای اینکه ادامه بدهد، دو پلّه پایین می‌آید، همین طور مدام برو بالا، بیا پایین، برو بالا، بالاخره هم به پشت‌بام نمیرسد؛ اشکال این است. حالا چنین آدمی سقوط نمیکند؛ خب، چسبیده به نردبان و همّت بر بالا رفتن دارد امّا عروجی هم نخواهد داشت. امّا آن کسی که گناهان را صادقانه ترک کرد و واجبات را به جا آورد، همان کسی است که از این پلّکان بالا میرود و خودش را میرساند...

ثبت سفارش این کتاب