برشی از کتاب «تفسیر سوره‌ی صف» حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای(مدّظلّه‌العالی)

بزرگ‌ترین ظلم؛ دروغ بستن به خدا

«وَمَنۡ أَظۡلَمُ مِمَّنِ ٱفۡتَرَىٰ عَلَى ٱللَّهِ ٱلۡكَذِبَ» چه کسی ظالم‌تر است از آن کسی که افترا میبندد بر خدا دروغ را؟ اگر خدای متعال پیغمبری را میفرستد، این رسالت را باید قبول کرد؛ آیات قرآن را به عنوان کلمات الهی باید قبول کرد. اگر چنانچه کسی آیات کریمه‌ی قرآن را و معجزه‌ی پیغمبر را به عنوان سحر تلقّی بکند، بر خدای متعال افترا بسته و تهمت زده به خدا؛ و این از همه ظالم‌تر است؛ برای چه؟ برای خاطر اینکه تهمت بستن یک ظلم است و هر چه آن کسی که تهمت به او بسته میشود پاک‌تر باشد، این ظلم بزرگ‌تر است. به یک آدم فاسق هم که انسان تهمت ببندد -آدمی است فاسق امّا شما آن کاری را که نکرده به او نسبت میدهید- یک ظلم است، امّا اگر شما به یک آدمی که فاسق نیست و مؤمن است، یک کار زشتی را نسبت میدهید که انجام نداده، این یک ظلم بزرگ‌تری است، این افترای بزرگ‌تری است؛ چرا؟ چون آن کسی که شما دارید به او نسبت میدهید آدم پاکی است.حالا اگر مؤمن نباشد، [بلکه] بالاتر از مؤمن باشد، یعنی امام باشد یا پیغمبر باشد، نسبت خلاف به او دادن، خیلی گناه بزرگی و ظلم بزرگی است؛ چرا؟ چون او مصداق کامل پاکی است؛ پیغمبر و امام، [مصداق] طهارت واقعی هستند.حالا اگر این افترا را به خود خدا ببندی که منشأ و سرچشمه‌ی همه‌ی خیرات و پاکی‌ها و زیبایی‌ها در عالم وجود است و آفریننده‌ی پاکی‌ها است، دیگر ظلمی از این بالاتر نیست.

ثبت سفارش نسخه‌ی فیزیکی

دریافت نسخه‌ی الکترونیکی