تفسیر برائت(۱۱) | اسلام نمیتواند با عقیده انحرافی شرک کنار بیاید

* بخش یازدهم؛ تفسیر آیات ۳۰-۳۱
* اسلام نمیتواند با عقیده انحرافی شرک کنار بیاید
بعد از آنکه در آیه‌ی قبل، دستور قتال با اهلِ‌کتاب آمد، این آیه، فلسفه و علّت این دستور را تلویحاً ذکر میکند و میفرماید: یهود گفتند: «عزیر پسر خدا است»! و نصارا گفتند: «مسیح پسر خدا است»! این سخنی است از آنها بر دهانهایشان: «وَقالَتِ الْیَهُودُ عُزَیْرٌ ابْنُ اللهِ وَقالَتِ النَّصارى‌ الْمَسیحُ ابْنُ اللهِ ذلِکَ قَوْلُهُمْ بِأَفْواهِهِمْ». وقتی عرب بخواهد عقیده‌ی بی‌اساس و پوچی را معیّن کند، آن را به دهان نسبت میدهد؛ یعنی این قول، بی‌اساس است.
اینها مشابهند با کفّار و با آنها که قبلاً کافر شدند؛ یعنی نگویید چرا اسلام دستور قتال با نصارا و یهود را هم صادر کرده است؛ چه‌اینکه اینان نیز مثل مشرکان، شرکا و فرزندانی برای خدا قائل بوده‌اند؛ پس یهود و نصارا هم شرک ورزیده و قتلشان جایز است.
خلاصه، این آیه بیان علّتی است که موجب شده مسلمانان با اهلِ‌کتاب بجنگند، تا این اشکال و اعتراض پیش نیاید که چرا قرآن و اسلام، بین مشرکان و اهلِ‌کتاب که تا‌ اندازه‌ای با مسلمانان اشتراک عقیده داشتند، فرق نگذاشت. اسلام نمیتواند با کسانی که طرفدار باطل نیستند، ولی انحراف پیدا کرده‌اند و به حق عمل نمیکنند، کنار بیاید.
* تفسیر سوره برائت، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، صص  ۲۰۱ تا ۲۰۸(خلاصه).

منبع: khamenei.ir